Güvenememek

Güven. Bu kelime tek başına insanın yüreğini ısıtmaya yetiyor. Herkese her şeye güvenmenin saflık olduğunu söyler insanlar,evet devir güvensizlik devri. Samimiyetsiz insanlar,çıkarı için seninle dostmuş gibi olan insanlar,yalancı kalpten gelmeyen gülümsemeler... Önceden herkese güvenirdim,kimsenin yalan söyleyeceği ihtimalini vermezdim, ne de olsa özünde herkes iyidir diye öğrenmiştim.Bu yüzdende insanlar ummadığım şeyler yaptığında inanılmaz üzülür acı çekerdim,maalesef hala alışamadım insanların ummadığım şeyleri yapmalarına, çünkü bu benim benliğime aykırı,eğer tamamiyle insanlardan umudumu kesersem hayat bana büsbütün zindan olur.Gerçi diğer türlü de defalarca hayal kırıklığına uğratıyor insanlar seni ve yine acı çektiriyorlar, olsun belki bir gün hayalimdeki gibi bi dünya kurarım,hayalim ütopik değil aslında ama realistte değil eski zamanlarda kalmış, hayalim aslında gerçekmiş.... Evet insanlar özünde iyidir meğerse öz bütünüyle değişebiliyormuş, şimdi gidin 5 yıl önceki fotoğraflarınıza bakın,arkadaşlarınızın gülümsemelerine bakın kendi gülümsemelerinize bakın bir de şimdikine bakın. Ya da fotoğrafları boşverin hayal edin 5 yıl önce aşık olduğunuz kişinin gülüşünü aklınıza getirin bir de şimdiki gülüşünü düşünün,kalpten gelen gülümsemede ağlamada bambaşkadır. Zaman masumiyetimizi de alıp götürüyor sanki,kalbimiz katılaşıyor,kalbimiz katılaştıkçada o saflığımız yerini her yapılanda birşey aramaya bırakıyor.Neden çünkü hiç ummadığınız insanlar bu kadarını da yapmaz canım dediğiniz insanlar tam olarak o kadarını yaptı. Ne olursa olsun ben insanlardan hep pozitif beklentiler içerisinde olmak istiyorum diğer türlüsü bana göre değil arkadaş,insan toplumsal bir varlık ne de olsa,kimseye güvenmeden inanmadan nasıl yaşar?